Το σχολείο μας φέτος, 2017, κλείνει 79 χρόνια λειτουργίας. Η ιστορία του είναι αδιαμφισβήτητα μεγάλη, σημαντική και άρρηκτα συνυφασμένη με την πορεία εξέλιξης του δήμου Περιστερίου.
Η δημιουργία του πνευματικού αυτού ιδρύματος σηματοδοτήθηκε από την επιτακτική ανάγκη εκείνης της εποχής για μάθηση.
Ένα χρόνο μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, το 1923 ήρθαν στην Ελλάδα 1.500.000 πρόσφυγες, από τους οποίους 300.000 έφτασαν και εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα. Το σημερινό Περιστέρι, που τότε εντασσόταν στο δήμο της Αθήνας, έγινε γρήγορα τόπος συγκέντρωσης χιλιάδων προσφύγων από την περιοχή της Μ. Ασίας, του Πόντου, της Θράκης και της Μακεδονίας. Τη θέση των περιβολιών παίρνουν ξύλινες παράγκες και τα πλινθόκτιστα οικήματα, προκειμένου να στεγαστεί ο μεγάλος αριθμός των ανθρώπων αυτών.
«Αυτές οι παράγκες ήτανε στη σειρά, θυμάται η Καλλιόπη. Δέκα δωμάτια από τη μια και δέκα από την άλλη. Ο δρόμος μεταξύ τους ήταν μόλις τρία μέτρα. Κάθε δωμάτιο είχε ένα παράθυρο και μια πόρτα».
Παράγκες φτιαγμένες πρόχειρα με τα πιο φτηνά ξύλα. Στη στέγη είχαν πισσόχαρτο. Στο δάπεδο χώμα. Ένα δωματιάκι για κάθε οικογένεια. Χωρίς κανέναν άλλο βοηθητικό χώρο. Κι οι τουαλέτες δημόσιες! Εκεί τους είπαν ότι θα μείνουν προσωρινά. Έμειναν για πάντα.
Γύρω από αυτόν τον πυρήνα των παραγκών άρχισε να οικοδομείται σιγά σιγά το νέο Περιστέρι. Μεμονωμένοι πρόσφυγες όπως από το Πόντο φτιάχνουν μόνοι τους χτιστά σπίτια που θα αποτελέσουν το συνοικισμό των Ποντίων.
Η ισχνή ανάπτυξη και οι ελάχιστες υποδομές της επέτειναν την αδυναμία της να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που δημιούργησε ο συνωστισμός, με κύρια την φτώχεια, τη ανεργία που άρχισαν να γίνονται μάστιγα της εποχής.
Χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και δίκτυο ύδρευσης, οι άνθρωποι αυτοί δεν έχασαν την δίψα για ζωή. Ένιωσαν ότι τα τραύματα τους θα επουλωθούν από την παιδεία. Έτσι, το 1939, ιδρύθηκε στην περιοχή της Κολοκυνθούς το θρυλικό για πολλούς '' ΙΑ, μικτό Γυμνάσιο Περιστερίου''. Οι χώροι στέγασής του, αλλά και τα ονόματα του έχουν διαφοροποιηθεί αρκετά στο πέρασμα του χρόνου.
Το ''ΙΑ'', όπως πολλοί μέχρι σήμερα ονομάζουν δεν έμοιαζε εξωτερικά καθόλου με το τωρινό κτίσμα, αλλά ούτε και βρισκόταν στην θέση που βρίσκεται σήμερα.
Αρχικά, στεγαζόταν σε μια φτηνή ξυλοκατασκευή, μια παράγκα. Μέσα σ’ αυτό το «Ξύλινο Γυμνάσιο», οι τότε μαθητές, πέρασαν την εφηβεία τους με τον τρόμο του πολέμου, την πείνα της κατοχής, τις δυσκολίες των μετέπειτα χρόνων, ως το 1962 που η παράγκα κρίθηκε επικίνδυνη. Το «Ξύλινο Γυμνάσιο» ήταν για τους μαθητές του, ο Ναός τους, ο μοναδικός ΦΑΡΟΣ ΓΝΩΣΗΣ. Μέσα σ’ αυτό συσφίχθηκαν οι σχέσεις τους και κτίστηκαν τα όνειρά τους για μια καλύτερη ζωή.
Το σχολείο ήταν οκτατάξιο, και η συνδιδασκαλία αποτελούσε την κύρια εκπαιδευτική μέθοδο. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, το σχολείο επεκτάθηκε στην οδό Επιδαύρου και Τσάτωνα. Παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε κατά την λειτουργία του, το 1954 απέκτησε σχεδόν διπλάσιο αριθμό μαθητών. Προκειμένου να λειτουργήσει αποτελεσματικά ενοικιάστηκαν δύο όροφοι με έξι νέες αίθουσες, αλλά και προαύλιο, που μέχρι τότε ήταν ανύπαρκτο.